- To wizja Miasta w zakresie transportu na najbliższe dziesięć lat. Te dokumenty są dla niej kluczowe. Przyjęcie nowej polityki transportowej Miasta i zastąpi poprzednią z 1999 roku. Przez te dwadzieścia lat zmienił się świat, środowisko i przyroda. Pojawiły się nowe środki poruszania oraz zachowania ludzi. Opracowanie Planu Zrównoważonej Mobilności Miejskiej dla Miasta Poznania jest również niezbędne ze względu aplikowania o środki unijne na realizację inwestycji w Poznaniu. Plan ten powstał jako wynik pracy mieszkańców, ekspertów, użytkowników ruchu, rad osiedli i stanowi swego rodzaju wytyczną dla zadań, przed którymi stoi Miasto - mówi Mariusz Wiśniewski, zastępca prezydenta Poznania.
Dokumenty zawierają wszystkie aspekty transportu, które wzajemnie się przenikają. Dotyczą zagadnień transportu publicznego, w tym m.in. kolejowego, rowerowego, drogowego, kwestii parkingowych, transportu ładunków, integracji środków transportu, elektromobilności, zagospodarowania przestrzennego - rewitalizacji, technologii cyfrowych, ruchu pieszego.
Plany na rzecz mobilności w miastach, zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju, mają sprzyjać osiąganiu postępów w wyważony sposób oraz lepszemu zintegrowaniu różnych wzorców mobilności w miastach. W koncepcji planowania podkreśla się, że kwestia mobilności w miastach dotyczy przede wszystkich ich mieszkańców. Dlatego też kładzie się nacisk na zaangażowanie obywateli i zainteresowanych stron, jak również sprzyjanie zmianom w zachowaniach związanych z mobilnością.
Plan na dziesięć lat
Oba dokumenty, które przyjęli radni Miasta Poznania, stanowią aktualną bazę dokumentów transportowych, zarówno o charakterze strategicznym, jak i programowo-realizacyjnym. Skonsultowano projekty nowych dokumentów z mieszkańcami, pasażerami komunikacji miejskiej, kierowcami, rowerzystami, radami osiedli oraz ekspertami.
Proces tworzenia rozpoczął się na początku 2020 roku. Przeprowadzono trzy etapy konsultacji społecznych pomiędzy którymi powstał projekt Planu, jego ocena środowiskowa. W tym roku podsumowano prace, a eksperci ocenili sam Plan pozytywnie.
Wyznaczonych zostało pięć zasadniczych celów transportowych. Ma on być: dostępny, ekologiczny, bezpieczny, zrównoważony i optymalny. Podróżowanie będzie odbywało się w sposób bezpieczny, dostępny i wygodny niezależnie od pozycji społecznej, wieku itp. Mieszkańcy, zgodnie z własnymi potrzebami, wybiorą środek transportu w sposób odpowiedzialny dla środowiska. Zastosowane rozwiązania techniczne, infrastrukturalne czy ekonomiczne obniżą negatywny wpływ transportu na mieszkańców i środowisko. Funkcjonalny system transportowy stworzy warunki optymalne do rozwoju gospodarczego. Nastąpi pełna integracja sieci kolejowej z miejskim transportem publicznym - połączenie z planowaną obwodnicą kolejową i tworzenie nowych węzłów przesiadkowych.
Priorytetami jest stworzenie zintegrowanego systemu transportu publicznego oraz poprawa bezpieczeństwa na drodze. Kontynuowana będzie systematyczna wymiana taboru tramwajowego i autobusowego, tworzenie nowych tras i linii komunikacyjnych, niwelowanie barier w ruchu pieszym i rowerowym, rozwój Poznańskiej Kolei Metropolitalnej. Na nowych i dynamicznie rozbudowywanych osiedlach zwiększać ma się dostępność komunikacji. Nie zapomniano także o dbałości o zieleń w Poznaniu i ograniczeniu hałasu.
Aktualizacja po 20 latach
W 1999 roku uchwalono Politykę Transportową Miasta Poznania, tj. programowy dokument, który zapoczątkował zrównoważone podejście do rozwoju systemu transportowego miasta. Podkreślono w nim fundamentalną rolę transportu dla prawidłowego rozwoju i sprawnego funkcjonowania Miasta oraz pełnienia przez Poznań funkcji metropolii.
Po przeszło już 20 latach zaktualizowano zapisy i opracowano Politykę Mobilności Transportowej Miasta Poznania. Podobnie jak dotychczasowa polityka, ma ona charakter dokumentu wyznaczającego kierunki rozwoju w dziedzinie transportu, w sposób strategiczno-polityczny, jednakże główny nacisk kładzie na mieszkańca miasta - uczestnika podróży - pasażera. Samo pojęcie transportu ulega przekształceniu, a tradycyjne granice między pojazdem, infrastrukturą i użytkownikiem stają się coraz mniej wyraźne. Obecnie środki transportu nie znajdują się w centrum uwagi, w dużej mierze z powodu zwiększonej łączności i automatyzacji. To użytkownik w coraz większym stopniu znajduje się w centrum znacznie elastyczniejszego i bardziej zintegrowanego systemu mobilności.
Oprócz szeregu twardych inżynierskich danych dotyczących różnych wskaźników i mierników zawartych w przedmiotowym dokumencie, które mają wspomagać proces monitorowania polityki mobilności i jej wdrażania, zasadniczym elementem jest dążenie do zadowolenia mieszkańców-pasażerów z systemu transportowego. Takie podejście sugeruje zmianę nazwy z Polityki Transportowej na Politykę Mobilności Transportowej. Nadto taki kierunek rozwoju i działań oraz nomenklatury wynika z dokumentów unijnych.
RB