Obchody 82. rocznicy pierwszych transportów więźniów do obozu Lager Glowna odbyły się przy ul. Bałtyckiej pod tablicą pamiątkową upamiętniającą miejsce, gdzie od końca października 1939 r. do maja 1940 r. działał niemiecki obóz przesiedleńczy. Trafiali do niego w przeważającej większości Polacy wytypowani przez Niemców według ściśle określonych kryteriów.
- Wkrótce powstanie miejsce pamięci wszystkich wypędzonych Wielkopolan. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, 19 listopada rozstrzygnięty zostanie konkurs na pomnik upamiętniający wypędzenia Wielkopolan w czasie II wojny światowej w Poznaniu. Oznacza to, że niebawem będziemy mogli spotkać się w centrum miasta i tam oddać hołd bohaterom tamtych wydarzeń - powiedział Patryk Pawełczak, dyrektor Gabinetu Prezydenta.
Głównym celem istnienia obozu było internowanie ludności polskiej, a także przedstawicieli innych narodowości. Mieli oni zostać przesiedleni na terytorium Generalnego Gubernatorstwa, aby zrobić miejsce dla nowych, niemieckich mieszkańców tzw. Kraju Warty. Akcja wysiedleńcza rozpoczęła się 5 listopada 1939 r. i trwała do 1944 r.
Jak podaje Instytut Pamięci Narodowej, przez cały okres działalności obozu osadzonych w nim było ok. 33 tys. 500 osób, z których prawie 33 tys. wysiedlono do Generalnego Gubernatorstwa - wśród nich ponad 31 tys. Polaków, 1112 Żydów oraz ok. 450 Romów. Spośród wysiedlonych ok. 27 tys. osób było mieszkańcami Poznania. Ustalono także przypadki śmierci co najmniej 26 więźniów, w tym osób starszych i pięciorga dzieci.
W obozie Lager Glowna przetrzymywano wielu zasłużonych dla Poznania i Wielkopolski postaci, wśród nich byli m.in. Cyryl Ratajski, prezydent Poznania, prof. Michał Sobeski, współtwórca Uniwersytetu Poznańskiego, ppłk dr Leon Drożyński, lekarz i społecznik, przewodniczący Wydziału Lekarskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk czy ks. Józef Prądzyński, organizator życia społeczno-gospodarczego i katolickiego w Wielkopolsce.
Obóz znajdował się na terenie przedwojennych magazynów wojskowych w dzielnicy Główna. W jego skład wchodziło pięć baraków, w tym trzy drewniane, a także murowany budynek administracji niemieckiej oraz zabudowania gospodarcze.
KK