Poznań wiele zawdzięcza Cyrylowi Ratajskiemu. To za jego prezydentury odbyła się Powszechna Wystawa Krajowa, uregulowano brzegi Warty, powstały nowe projekty infrastrukturalne, miasto zyskało dodatkowe tereny. Ratajski troszczył się także o szkoły, szpitale, sierocińce, przytułki.
Cyryl Ratajski urodził się 3 marca 1875 r. w Zalesiu Wielkim koło Krotoszyna. Ukończył poznańskie Gimnazjum Marii Magdaleny, studiował prawo na Uniwersytecie Berlińskim. Współtworzył na Śląsku Polskie Towarzystwo Demokratyczne, występował na wiecach, integrując środowiska polskie. W 1909 r. wraz z Wojciechem Korfantym wszedł do Rady Głównej Polskiego Towarzystwa Demokratycznego. Dwa lata później przeprowadził się do Poznania. Został współwłaścicielem i dyrektorem fabryki fosforowej swojego teścia Romana Maya. Równolegle przy placu Wilhelma (obecnie plac Wolności) otworzył kancelarię prawną. Współtworzył w Poznaniu Towarzystwo Turystyczne oraz Towarzystwo Miłośników Miasta Poznania. W czasie Powstania Wielkopolskiego był wysłannikiem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej do paryskiego Komitetu Narodowego Polskiego.
Ratajski został prezydentem Poznania po raz pierwszy w 1922 r. Za jego kadencji zniesiono rejon fortyfikacji na prawym brzegu Warty, wybudowano most Chrobrego, mosty kolejowe, elektrownię, pierwszą w Polsce spalarnię śmieci. Przyłączono do miasta pięć wsi i dwa podmiejskie folwarki. Od skarbu państwa kupiono majątek Naramowice. Uruchomiono komunikację miejską na Starołękę, Wolę, Główną, Winiary, św. Łazarz i Piastowską. Przebudowano plac Wolności, przekazano ziemię pod zabudowę spółdzielniom mieszkaniowym. Uregulowano brzegi Warty, stworzono od podstaw lub powiększano parki i ogrody miejskie. Ratajski gościł w ratuszu wielu dygnitarzy z Polski i zagranicy, w tym m.in. prezydenta Stanisława Wojciechowskiego, premiera Władysława Sikorskiego czy francuskiego marszałka Ferdinanda Focha.
Od 1924 do 1925 r. Cyryl Ratajski pracował dla rządu jako minister spraw wewnętrznych. W 1926 r. po kilku miesiącach na tym stanowisku wrócił do Poznania, gdzie kontynuował prezydenturę. Najważniejszą sprawą stał się dla Ratajskiego nowatorski projekt otwarcia w mieście Powszechnej Wystawy Krajowej, która pokazałaby światu, jak żyje kraj w 10 lat po odzyskaniu niepodległości. PeWuKa (16 maja - 30 września 1929 r.) stała się wielkim sukcesem. Wkrótce po niej Ratajski w 1930 r. otworzył jeszcze Międzynarodową Wystawę Komunikacji i Turystyki. W 1934 r. ponownie wygrał wybory, jednak ze względów politycznych jego prezydentura nie została zatwierdzona przez Ministra Spraw Wewnętrznych.
W latach 1936-1939 sprzyjał antyrządowemu Frontowi Morges. Na początku września 1939 r., kiedy władze opuściły Poznań, mieszkańcy poprosili Ratajskiego, by zaopiekował się miastem. Zgodził się i zorganizował darmowe kuchnie, zabezpieczył budynki państwowe, utrzymał pracę elektrowni, gazowni, wodociągów. Starał się, by nie zapanowała panika, która mogłaby powodować ofiary w ludziach. Po 10 dniach miasto przejęli okupanci. Urząd prezydenta sprawował do 14 września 1939 r., po czym wyjechał do Puszczykowa. W maju 1940 r. został osadzony w obozie przesiedleńczym "Lager Glowna". Następnie wysiedlono go do Generalnego Gubernatorstwa, w okolice Kraśnika, skąd pojechał do Warszawy. Dekretem premiera Sikorskiego został powołany na delegata Rządu RP na uchodźstwie. Z powodu złego stanu zdrowia złożył dymisję w sierpniu 1942 r.
Cyryl Ratajski zmarł 19 października 1942 r. w Warszawie. Został pochowany pod nazwiskiem Celestyn Radwański na Powązkach. W 1962 r. jego prochy przeniesiono na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.
Poznaniacy upamiętnili swojego prezydenta na wiele sposobów. Przy ulicy Fryderyka Chopina 3A, w domu, w którym mieszkał, wmurowano tablicę pamiątkową, a w 2002 r. na placu Andersa odsłonięto jego pomnik. Imię Cyryla Ratajskiego nosi plac w centrum miasta, gdzie również znajduje się tablica pamiątkowa.
Cyryl Ratajski był odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (pośmiertnie w 1995 r.), Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski (1929 r.), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1923 r.), Krzyżem Niepodległości Polski Podziemnej z Mieczami (pośmiertnie w 1954 r. przez Prezydent RP na Uchodźstwie), francuskim Orderem Legii Honorowej oraz czeskim Orderem Białego Lwa. W 1934 r. Rada Miejska Poznania przyznała mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta Poznania.